عرفان

شهر فرنگه  شهر ما              عجب قشنگه شهر ما

وقتی میری توی خیابون          رنگ و وارنگه شهر ما

بیا  دمی گذر کنیم              توی خیابون نظر کنیم

حال و هوا عوض کنیم          دور از وجود غرض کنیم

چند دقیقه با هم باشیم       جدا زهرچه غم باشیم

نگاه کنیم به دور و  بر           به لطف دختر به پسر

چقدر باهم یخلا شدن        یک کمی ناقلا شدن

کمی دقیقتر ببینم            گل از گلستون بچینم

ادمای جور واجور را          رختای بی رنگ و رو را

مدلهای فرنگی را           لباسهای پلنگی را

کفشهای پوزه قیصری      مانتوی تنگ دلبری

شلوارای پاچه کوتا        زنجیرای طلا به پا

روسری قربونش بشوم    چادر راحیرونش شدوم

که این دویار قدیمی        که جمله بودن صمیمی

چرا زهم جداشدن       مگر باهم دعوا شدن

خلاصه وضع شهرما     چقدری گشته باصفا

لباسهای بدن نما       مرد جون زن نما

نگاه کنی توسرسری    به او بدی تو روسری

فکر مکنی که دختره     ولی نخیر اوپسره

دمی بشین به پیش او    نظاره کن توریش او

هرساعتی یک مدله        فکر مکنه که خوشگله

ازبس ترانه گوش مده      راه که مره ریپ مزنه

ای بود زوضع پسراش      بازهم بگوم زدختراش

ناخناشا چو خنجره        اپن یقه چو پنجره

فاکلاشا رنگ و وارنگ    مثال پوست یک پلنگ

رنگ چشاو رژ  لب       ادم را برده توی  تب

ز بس که زامسقه زدن    جملگی چون هلو شدن

پاشنه کفش تق تقی     جورابهای گل ورقی

مانتوی تا روی باسن      که چهار طرف را چاک دادن

خلاصه وضع شهر ما      یک از هزاره  با صفا