عرفان

 تابه شط آمد نمود آن مشک وآب          خواست نوشدجرعه ای زان اب ناب                                                                                 یادش  آمد  از  لب عطشان  یار              زان همه طفلان که بودند بی قرار                                                                                  اب و روی اب و ریخت امد  برون             با همه نیرو سوی دشت  جنون                                                                                    دست او از پیکرش کردند  جدا                مشک ورا داداو به دندان  ازوفا                                                                                     نانجیبی  تیر زد بر  مشک  اب                شد امیدش نا امید قلبش کباب                                                                                    تیروبرچشمان عمودی بر سرش             خون روان شد از   تمام   پیکرش                                                                            ناگهان اندر   میان      همهمه                گوئیا   امد  صدای     فاطمه                                                                                      نک بیا  آغوش  من عباس من                ای گل  پرپر  شده ای یاس من                                                                                    تا که افتاد  او ز اسبش بر زمین             گفت اخا ادرک اخا  ان مه جبین                                                                                    تا حسین امد سر نعشش رسید           گفت برادر از غمت پشتم  خمید                                                                                     خون چشمان برادر پاک  کرد                  زین عزا گویا گریبان چاک  کرد                                                                                     ای برادر شرمسار  اصغرم                    هم خجل  از روی زهرا مادرم   ......